Pięciosekundowa bomba szczerości.

Hej, to moja pięciosekundowa bomba szczerości. Jeśli się boisz, jeśli jesteś tchórzliwy, jeśli prawda zbyt mocno rani twoją cienką skórę, po prostu się odsuń i przypatruj się  tej drobnej klęsce z daleka. Bez obaw, nie będę miała ci tego za złe, skarbie.

Zawsze, gdy próbuję odnaleźć początek swojej historii zaczynam plątać się w niewdzięcznej pajęczynie wspomnień.  Dopiero dzisiejszego dnia tak naprawdę zdałam sobie sprawę, że przypuszczalny początek mojego kruchego istnienia zaczął się w dniu, gdy Cię poznałam. Wakacyjny upalny dzień, byłam pięcioletnią szczerbatą dziewczynką, dość cichą zakompleksioną i ubogą w przyjaciół. Żadna z nas nie pamięta dokładnej daty, było lato, upał, samotna pięciolatka biegająca po swoim ogródku, po co nam więcej informacji?

Tak naprawdę pamiętam tą historię jedynie z twoich opowieści. Szłaś do jakieś dziewczynki kilka domów wyżej, dostrzegłaś moją postać przed domem. Nie znałaś mnie, ale twoi znajomi z podwórka dużo o mnie mówili. Uważali, że jestem od nich lepsza i fajnie byłoby mieć koleżankę z dużego domu, podczas, gdy oni cisną się w małym mieszkanku. Z perspektywy czasu wątpię, byś była równie pusta, co oni. Zawsze biła od ciebie niesamowita szczerość, poza tym nawet, gdy byłaś dzieckiem uważałam cie za jedną z mądrzejszych osób, jakie kiedykolwiek miałam okazję poznać.

  Podeszłaś bliżej, przedstawiłaś się. Pamiętam to, jak przez mgłę, wydaje mi się, że to ja zaprosiłam cię do siebie, a ty pośpiesznie pobiegłaś domu pytając mamę o zgodę.  Wróciłaś po kilku minutach… tak, naprawdę wróciłaś. Do tej pory twierdzisz, że znakiem rozpoznawczym naszego pierwszego spotkania było jedzenie arbuza przed drzwiami mojego domu, cóż… wierzę ci ;) 

Po tych kilku latach, siedzę otępiona przed ekranem komputera i wiesz, jakie pytanie zaprząta mi głowę? Co do cholery skłoniło cię, żeby podejść do tak niewyrazistego dziecka jak ja? Ciekawość? Pragnęłaś przekonać, się, kim tak naprawdę jest ta dziewczynka w dwóch kucykach, którą oszukują wszyscy twoi koledzy, chcąc podziwiać ogródek z niepokaźnym basenem? Wszystkie dzieciaki z twojego podwórka robili ze mnie bogate dziecko, takie, które ma lepiej, bo może pluskać się w basenie. Basen! Rozumiecie?! Dzieci zadawały się ze mną, bo miałam pieprzony basen!

Teraz już go nie ma, rodzice złożyli go pozwalając, by kurzył się gdzieś w koncie zabrudzonej piwnicy.

Przyjaciółko? Chyba mogę się tak do Ciebie zwracać …zdajesz sobie sprawę w jak dużym stopniu ten dzień zaważył na naszym życiu? Jak bardzo nas zmienił, jak bardzo oddziaływał na ukształtowanie naszych charakterów, na naszą osobowość, wrażliwość… jak bardzo zmienił nasze dusze?

Wakacyjny dzień, upał, bezlitosne promienie powoli zachodzącego słońca prażyły naszą bladą skórę. Właśnie w tym dniu chwyciłam pomocną dłoń, którą do mnie wyciągnęłaś. Co więcej, nie wahałam się, po prosu ją złapałam dostając od ciebie, szczęście, zaufanie, wiarę, nadzieję, siłę, pomoc, oddanie i twoją piękną przyjacielską miłość. Jedni stwierdzą, że otrzymałam błogosławieństwo inni natomiast uznają, że podarowałaś mi przekleństwo, bowiem powszechnie wiadomo, że w momencie, gdy pomocna dłoń powoli ulotni się we mgle rozpaczy nasz upadek jest milion razy boleśniejszy, ponieważ był zaopatrzony w zatrutą nadzieję, która niegdyś pozwalała nam przetrwać.

Wróćmy teraz do teraźniejszości. Co tak naprawdę się zmieniło? Nadal mieszkasz obok mnie, na najwyższym piętrze swojego budynku, nadal przeklinam dzień, w którym twoi rodzice zdecydowali się na zakup mieszkania na samej górze, przez co muszę wspinać się po tych cholernych schodach tyle pięter w górę, a ty wciąż odpowiadasz, bym przestała marudzić. Ty nadal jesteś blondynką, ja nadal mam ciemne włosy, kolor naszych oczu także się nie zmienił. Wygląd fizyczny uległ dostrzegalnej zmianie, jednakże wewnątrz pozornie to wciąż my. Ja i ty, ty i ja… przyjaciółki, tak?

Kiedy byłyśmy dziećmi spędzałyśmy ze sobą całe dnie, moja mama z czasem dostawała białej gorączki, gdy kazałam jej zaprowadzić się pod drzwi twojego mieszkania. Wymyślałyśmy miliony przeróżnych zabaw, śmiałyśmy się,  żartowałyśmy i niemal każdego dnia toczyłyśmy ze sobą wojny. Tak, właśnie, każde nasze spotkanie kończyło się kłótnią, a wtedy nasz mały świat rozpadał na drobne kawałeczki…jejku po tylu latach to wszystko wydaje się takie zabawne.

Z biegiem czasu, gdy parzę na to wszystko, co działo się między nami wydaje mi się, że nasza znajomość miała szalenie mocne i wytrwałe fundamenty.  Byłyśmy przy sobie w krytycznych chwilach wspierając się nawzajem.  Pamiętasz ten dzień, gdy straciłam przytomność, a ty biegłaś do moich rodziców po pomoc? Pomijając męczące dwa dni spędzone w szpitalu wspominam tą historię bardzo miło, bo właśnie po tym zdarzeniu zdałam sobie sprawę, kim tak naprawdę dla mnie jesteś.  Kimś bardzo ważnym, moja droga; )

Wyglądam przez okno przy włączonym świetle. Wiesz, że właśnie. Cię obserwuję? Wychodzisz z psem na spacer, zatrzymujesz się i czekasz, aż obwącha kolejny krzaczek, jednak po chwili ciągniesz za smycz chcąc go ponaglić, a on się nie opiera. Idziesz dalej i znikasz za ścianą budynku… nawet nie spojrzysz w moje okno.

Niektóre sprawy są trudne do pojęcia, a co dopiero do wyjaśnienia. W gwoli ścisłości drodzy czytelnicy, ja i dziewczyna, której imienia wam nie zdradzę nadal się przyjaźnimy, słaby płomyk nadziei nadal się tli, jeszcze nie zgasł, jeszcze nie…

Z biegiem lat, gdy wkraczamy w dorosłość stare kontakty zaczynają zanikać, a ludzie, bez których niegdyś nie wyobrażaliśmy sobie życia po porostu się ulatniają, niczym mgła. Robią to tak bezszelestnie, że nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy.  Ale między nami nic takiego nie miało miejsca, bo nadal coś nas łączy, nigdy w to nie wątpiłam.  Chciałabym jednak wiedzieć, co się z nami stało. Możesz mi to wytłumaczyć? Wciąż szukam błędu w sobie… doszukuje się milionów różnych powodów, ale żaden z nich nie jest na tyle mocny, by dać mi pewność, że właśnie o to tutaj chodzi.

To przeklęte uczucie, gdy masz świadomość, że coś jest tak blisko, a zarazem tak daleko. Chcesz po to sięgnąć, wyciągasz swoją kruchą dłoń, dzielą cię zaledwie centymetry od pożądanego celu i… po prostu się wycofujesz. Możecie mi wierzyć, tutaj nie chodzi o żadną niewidzialna barierę, która odpycha nas od pragnień, tutaj chodzi o nas.

Przez cały teks roztkliwiam się nad jednym, by wreszcie dobrnąć do mało zadowalającego celu. Pięciosekundowa bomba szczerości… przygotujcie się.

Każdego dnia umieram z rozpaczy, bo moje serce rwie się do wyjawienia ci tej cholernie toksycznej prawdy.  Ale ja mu na to nie pozwalam, po prostu nie mogę.  Nadal jesteśmy sobą, to nadal my, tylko trochę inne.  Pytałam, co się zmieniło, teraz już wiem. My…

Tak cholernie trudno jest dźwigać świadomość, że między tobą, a osobą, której poświęciłeś dziesięć tak życia nie ma już nic oprócz wspólnej przeszłości.  Za bardzo się różnimy, kochana. Ty jesteś blondynką, ja brunetką… brzmi tak błaho.  Macie świadomość, że w każdym duecie jest ten gorszy… tak jest zawsze kochani. W tym oto pięknym duecie to ja zawsze byłam tą gorszą, pod każdym względem. Tak właśnie, przyznaję się do tego, na dodatek publicznie.

Jesteśmy ze sobą tak szczere… nigdy nie mówię ci, co tak naprawdę czuję. Zawsze, gdy się widujemy to ty ciągle mówisz, o wszystkim: znajomych, chłopaku, szkole, domu, a ja siedzę cicho jak mysz głowiąc się, co mogłabym ci opowiedzieć. Nie mamy już wspólnych tematów, co jest niezwykle dobijającym i niemalże niepodważalnym faktem.  Wiesz, co jest zabawne? To, że niemal każde twoje słowo odbieram jak cios. To bez znaczenia, że zadajesz je nieświadomie, mimo wszystko bolą i to cholernie.  Czasami mam ochotę po porostu poprosić, żebyś się zamknęła, ale przecież wiesz, że nigdy nie mówię tego, co myślę.

Każda klęska jest niezwykle bolesna, dobijająca i trudna do pogodzenia. Chwilami, by nie tracić resztek skąpej nadziei przekonuję się, że te wszystkie nie negatywy, to po prostu wyolbrzymione i posklejane zlepki wspólnych spotkań.

Pomimo bolesnej prawdy, które z każdym dniem dociera to do mnie coraz bardziej, pomimo huraganu toksycznych myśli i plątaniny przykrych wspomnień powinnaś wiedzieć, że nigdy nie wątpiłam w to, że nasza przyjaźń była tą prawdziwą, wyjątkową, jedyną i niepowtarzalną. Ból ściska mnie za serce, gdy jestem zmuszona do użycia czasu przeszłego. Ale to nic, bo już zawsze będziesz zajmować wyjątkowe miejsce w moich życiu.

Droga Przyjaciółko, pomimo wszelkiego bólu i głęboko zakorzenionego tragizmu, który starałam się tutaj przekazać, powinnaś wiedzieć, że nasza znajomość była jedną z piękniejszych rzeczy, które spotkały mnie podczas mego krótkiego, nastoletniego życia.  Wiedz, że byłam zaszczycona twoją obecnością.

~*~

Serdeczne gratulacje dla najwytrwalszych, którzy nie zasnęli w połowie czytania, wielkie dzięki ! ; ) 

Jedno-parta dedykuję kochanej Wer ; ) Dzięki za wsparcie i każde miłe słowa skierowane do mojej osoby ;) Kocham Cię słońce ;* 

Udanego weekendu, do następnego ;*

Kar