Pozwól mi żyć

Nie chcę płytkich  oddechów, nie chcę bólu, nie chcę łez, nie chcę strachu. Zabierz to, zabierz to ode mnie i pozwól mi żyć.

Każdego ranka otwierasz swoje zaspane oczy, wbijasz wzrok w porażającą biel sufitu, bierzesz głęboki wdech, przeczesujesz dłonią i tak zmierzwione już włosy. Podnosisz się z łóżka, aby ujrzeć swoje odbicie w lustrze.

Co widzisz w krzywym zwierciadle?

Po co, na nowo w nie spoglądasz, skoro nic się nie zmieniło?

Twoje włosy nadal mają ten sam ziemisty kolor, twoja skóra nadal pragnie, aby czuły dotyk miłości musnął ją opuszkami swoich rozgrzanych palców. W twoich oczach nadal można dostrzec przeraźliwy ból, a usta wciąż są popękane od ciągłego zagryzania warg.

 Jednak jeden mały detal uległ zmianie, bo każdego ranka budzisz się z nowym ziarenkiem nadziei na lepszy początek…

Czy tobie też wydaje się, że twoje życie ogranicza się tylko do upadków?

Jeden z nich, nawet nie zdajesz sobie sprawy, który był dla ciebie tak ciężki, że nie masz siły by iść dalej.

Pozornie wstajesz o własnych siłach, ale nigdy nie udaje ci się wstać do pionu.

Zastanów się, jednego dnia kaleczysz stopu, aby drugiego czołgać się do celu…

Aż w końcu nie masz siły, by próbować po raz kolejny.                       

Słone łzy ściekają po twoich porcelanowych policzkach, kosmyki włosów kleją się do mokrej skóry.

Zapłakana i załamana czekasz, bo to jedyne, co ci pozostało…

Zapewniam cię mała zagubiona istotko, bądź cierpliwa, a przybędę.

Oplotę swoje palce wokół twoich nadgarstków i pomogę ci wstać.

Będę przy tobie, podczas kolejnego upadku.

Nauczę cię żyć, nauczę cię być silną i szczęśliwą, będę przy tobie… już zawsze.

Moja krucha dłoń będzie gładzić twoje miękkie włosy każdej ciężkiej nocy, gdy słone łzy nie pozwolą ci zasnąć. Będę szeptać do twojego ucha ciche słowa pocieszania, aż w końcu się uspokoisz. Przestaniesz łkać, zamkniesz ciężkie powieki i zaśniesz spokojnym snem. Otulę cię swym ciepłem, oddam ci mój spokój.

Nie pozwolę ci się poddać, nigdy.

Zawsze będę stać u twojego boku, choć ty wcale nie będziesz czuła mojej obecności.

Słodka, niewinna, krucha Annie, powinnaś wiedzieć, że jestem twoim niewidzialnym aniołem stróżem zesłanym z niebios.

Nieraz miałaś mnie za swoje przekleństwo. Bo to ja byłam tą, która wyrywała ostrze noża znajdujące się kilka centymetrów od twojej bladej skóry, podczas, gdy każda tkanka twojego ciała, pragnęła zakończyć to piekło zwane życiem.

 Annie, nie musisz we mnie wierzyć, po prostu daj mi się chronić. 

~~**~~

Pozostaje mi jedynie przeprosić za tak długą nieobecność i poprosić was o szczere opinie na temat tego powyżej ; )
+ Przypominam, jeśli chcesz być informowany o nowych jedno-partach zapraszam do zakładki " informuj mnie" znajdującej się po lewej stronie w "menu"  ; )